Το δικό της ανεξίτηλο αποτύπωμα άφησε η έκθεση Plásmata II Ioannina μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Η έκθεση αποτελούνταν από ψηφιακά έργα Ελλήνων και Ξένων καλλιτεχνών. Τα Plásmata ΙΙ: Ioannina, όπως επισημαίνεται από την ίδια την Στέγη δεν ήταν μία ακόμη έκθεση ψηφιακής τέχνης, αλλά μια εμπειρία ενώ έδωσε την ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος για το τι μπορεί να ακολουθήσει στα Γιάννενα μετά το τέλος αυτής της σημαντικής έκθεσης.
Οι σκέψεις, τα αιτήματα αλλά και η διάθεση για μια σταθερή και μόνιμη συνεργασία είναι μερικά μόνο από εκείνα που απασχόλησαν και απασχολούν τόσο την τοπική κοινωνία όσο και τους εκπροσώπους των αρχών της πόλης.
Ο Δήμαρχος Ιωαννίνων Δημήτρης Παπαγεωργίου ρωτήθηκε για το τέλος της έκθεσης και τον διάλογο που έχει ήδη ξεκινήσει. Ευχαρίστησε για ακόμη μια φορά την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση για αυτή την σημαντική πρωτοβουλία ενώ εξήγησε ότι είναι σε καλό δρόμο οι συζητήσεις για μια μόνιμη συνεργασία της πόλης με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Στα Γιάννενα θα παραμείνει το «Filo»
Την ίδια ώρα προανήγγειλε ότι ένα από τα εκθέματα, αναμένεται να γίνει δωρεά από τη Στέγη στην πόλη και να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένο χώρο. «Ευχαριστούμε θερμά την Στέγη για αυτή την προσφορά του εκθέματος. Η πόλη ανέβηκε επίπεδο και πλέον αναζητούμε τρόπους για να συνεργαστούμε σε μόνιμη βάση», είπε ο κ. Παπαγεωργίου.
Το έργο που αναμένεται να παραχωρηθεί είναι το επιτοίχιο γλυπτό με τον τίτλο “Filo” Σύμφωνα με την περιγραφή του έργου η συρματερή τεχνική ή «φιλιγκράνα» (filigree) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της δημοφιλούς γιαννιώτικης αργυροτεχνίας και δεξιοτεχνίας. Κοσμήματα που στερέωναν και συνέδεαν κομμάτια της φορεσιάς συμπλήρωναν το ένδυμα έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Αντίστοιχα, το «πιρπιρί», βαρύτιμο αμάνικο γυναικείο πανωφόρι των Ιωαννίνων, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της λεγόμενης «τερζίδικης» κεντητικής. Η ηπειρώτικη έκφραση «ένα πιρπιρί τρεις γενιές» περιγράφει το πέρασμα αυτού του ενδύματος από μητέρα σε κόρη, επομένως και τη σύνδεση διαφορετικών γενεών. H εγκατάσταση εξετάζει τη σχέση της γιαννιώτικης συρματερής αργυροχοΐας με αυτήν του κεντητού διακόσμου του πιρπιρί και επικεντρώνεται στο κοινό χαρακτηριστικό τους, τη μονοκονδυλιά του σχεδίου, αλλά και την αλληλεξάρτησή τους, η οποία οδήγησε στην προοδευτική και παράλληλη εξαφάνισή τους. Ο τίτλος του έργου αντλεί από την ιταλική λέξη /filo/, τη ρίζα της λέξης φιλιγράνα, η οποία αναφέρεται στο υλικό της διακόσμησης – δηλαδή στο νήμα ή το σύρμα. Το σχέδιο που απεικονίζεται προκύπτει από την εκπαίδευση ενός αλγορίθμου μηχανικής μάθησης και τον συνδυασμό των δύο τεχνικών, και διερευνά το κατά πόσο η τεχνολογία μπορεί να είναι παρούσα και να υποστηρίξει τη συνέχιση μιας παραδοσιακής τεχνικής και τέχνης.
ΕΛΕΝΑ ΣΤΑΜΟΥ
