Έναν Γολγοθά ανεβαίνουν δεκάδες γονείς και κηδεμόνες που μετακινούν τα παιδιά τους με αναπηρικά αμαξίδια εντός και εκτός πόλης.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο καθώς οι προσβάσεις, δηλαδή τα χαμηλωμένα και βατά σημεία στα πεζοδρόμια και αλλού, ώστε να μπορούν να ανέβουν τα αναπηρικά αμαξίδια είναι είτε ανύπαρκτα είτε ελάχιστα! Το ίδιο και οι μπάρες που βοηθούν στην πιο άνετη πρόσβαση των ανθρώπων αυτών σε σημεία που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να τα προσεγγίσουν.
Πολλοί γονείς ή συνοδοί έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει αυτοσχέδιες ράμπες- κατά κανόνα ξύλινες, ώστε να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν και δημιουργήσουν πρόσβαση εκεί όπου δεν υπάρχει. Ούτε αυτό όμως δεν είναι εύκολο.
Η κα. Λιόντου, μητέρα του Μάριου, δεν ζητάει τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο. Ζητάει την πρόσβαση σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία ώστε να μπορεί να ανέβει το ηλεκτρικό αμαξίδιο του παιδιού της. «Για να καταλάβετε τι περνάμε, για να πάω να πιω μαζί του έναν καφέ ή για να κάνω μια βόλτα θα πρέπει να διασχίσω σχεδόν τον μισό δρόμο για να βρω πρόσβαση-χαμηλό σημείο, και να ανεβάσω το αμαξίδιο επάνω» λέει, περιγράφοντας την κατάσταση που βιώνει χρόνια. Έχει βρεθεί αντιμέτωπη με πολλές καταστάσεις και δε το βάζει κάτω ζητώντας η πολιτεία να πράξει αυτά που υποχρεούται εάν φυσικά θέλουμε να μιλάμε για σεβασμό στον άνθρωπο.
Κρατώντας την αυτοσχέδια ράμπα μας εξηγεί ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να υπάρχει σχεδόν παντού: Καταστήματα και υπηρεσίες θα έπρεπε να μεριμνούν στην πρόσβαση των ΑμεΑ ώστε και τα άτομα αυτά να μη νιώθουν αποκομμένα από την ζωή, από την δυνατότητα να βγουν έξω και να αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας όπως και είναι!
«Δε ζητώ παρά μόνο να ενσκήψουν και να δείξουν το σεβασμό που πρέπει και στους ανθρώπους αυτούς, και σε εμάς» λέει, ευχόμενη να αξιολογηθεί από τους αρμόδιους το αίτημά της για μια πιο ανθρώπινη καθημερινότητα.
ΕΛΕΝΑ ΣΤΑΜΟΥ
