Για ακόμη μια φορά με τον πιο τραγικό τρόπο έρχεται στην επικαιρότητα η ανάγκη ενημέρωσης των παιδιών για την ενδοσχολική βια, για τον εκφοβισμό.
Η αυτοκτονία του 14χρονου που φαίνεται να έχει πέσει θύμα εκφοβισμού συγκλονίζει το πανελλήνιο. Μαθητές μιλούν για τον συμμαθητή τους που αυτοκτόνησε και εξομολογούνται τα όσα έζησε το παιδί. Είναι όμως αργά πια!
Για ακόμη μια φορά με τον πιο τραγικό τρόπο έρχεται στην επικαιρότητα η ανάγκη ενημέρωσης των παιδιών για την ενδοσχολική βια, για τον εκφοβισμό. Η ανάγκη όταν αντιληφθεί κάποιος ότι υπάρχει πρόβλημα να το επικοινωνήσει στους σωστούς ανθρώπους ώστε να μην είναι αργά….
Δυστυχώς, η πανδημία μέσα σε όλα τα άλλα κακά «φρέναρε» πολλές από τις δράσεις και τις ενημερώσεις που γινόταν σε ευρύ κοινό εντός και εκτός σχολικών αιθουσών για τα θέματα αυτά. Την ίδια ώρα εξαιτίας και των συνθηκών εγκλεισμού αυξήθηκαν τα περιστατικά βίας.
Η αυτοκτονία του 14χρονου παιδιού δείχνει ξεκάθαρα ότι η κοινωνία μας έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει ενώ σε εγρήγορση οφείλουν να είναι τόσο η οικογένεια όσο και το σχολικό περιβάλλον. Η επικοινωνία είναι ο μόνος ίσως τρόπος για να μπορέσουν τα παιδιά να μεταφέρουν αυτό που αισθάνονται και βιώνουν.
Ο διευθυντής Περιφερειακής Εκπαίδευσης Κώστας Καμπουράκης αναφέρθηκε στην ανάγκη αύξησης των αντανακλαστικών σε αυτές τις καταστάσεις. Μίλησε για την ανάγκη το ίδιο το παιδί να σπάει την σιωπή του και να μιλάει για αυτό που του συμβαίνει ώστε να μπορέσει να βρει στήριξη και βοήθεια. Από την άλλη εάν το ίδιο δεν μπορεί και υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν τότε θα πρέπει να κινηθούν αυτοί στην κατεύθυνση ενημέρωσης των υπευθύνων και φυσικά της οικογένειας του θύματος.
«Πρέπει το παιδί να γνωρίζει ότι μπορεί να μιλήσει στην οικογένειά του πρώτα και έπειτα στον καθηγητή ή στον διευθυντή της μονάδας αν νιώσει ότι του ασκείται απρόκλητη, εσκεμμένη και επαναλαμβανόμενη βίαιη και επιθετική συμπεριφορά από συμμαθητές του εντός και εκτός του σχολικού πλαισίου.
Σχολείο και οικογένεια πρέπει να είναι ενωμένα με τον ίδιο κοινό σκοπό. Οι
γονείς να παρατηρούν ανησυχητικά σημάδια όπως για παράδειγμα: άρνηση να πάει σχολείο, απόσυρση από κοινωνικές δραστηριότητες, απότομες αλλαγές στην συμπεριφορά, ξαφνική εκδήλωση επιθετικότητας. Είναι σημαντικό να πλαισιώνουμε το παιδί. Χρειάζεται να συζητάμε με τα παιδί για την καθημερινότητά του» επεσήμανε ο κ. Καμπουράκης καλώντας όλους να έχουν ανοιχτά μάτια και αυτιά.
«Καλώ τους συνάδελφους εκπαιδευτικούς- παρά το γεγονός ότι πλέον οδεύουμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, να ΄χουν στο μυαλό τους, όπως και το κάνουν, την ανάγκη διαρκούς ενημέρωσης για τα θέματα της ενδοσχολικής βιας. Το εκπαιδευτικό πλαίσιο, εφόσον παρέχει μια αίσθηση ασφάλειας στα παιδιά, λειτουργεί ανασταλτικά στην εκδήλωση φαινομένων εκφοβισμού. Είναι σημαντικό, συμπεριφορές που προβληματίζουν να αντιμετωπίζονται έγκαιρα».
ΕΛΕΝΑ ΣΤΑΜΟΥ
