Μια διάψευση των φωνών που υποστηρίζουν ότι οι πρωτότυπες θεατρικές παραγωγές στερούνται… πρωτοτυπίας αποτελεί το «Μαμά! Το δωμάτιο των θαυμάτων», που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Καμπέρειο Θέατρο.
Το κείμενο γράφτηκε κατά παραγγελία του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, σε μια προσπάθεια να στηρίξει την παραγωγή νέων δραματουργικών έργων, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει την πρωτοβουλία αυτή. Τόσο το κείμενο, όσο και η σκηνική του πραγμάτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα ως γροθιά στο στομάχι αλλά και ως βάλσαμο στην ψυχή του θεατή.
Στη σκηνή βρίσκονται τρεις γυναίκες, διαφορετικών ηλικιών, αναλαμβάνοντας τον ρόλο της κόρης, της μητέρας και της γιαγιάς, ανάλογα με την περίσταση, μέσα σε ένα σφιχτοδεμένο κείμενο που κινείται από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μέχρι την κόρη που φροντίζει ως μητέρα τη μητέρα της. Οι γυναίκες αναρωτιούνται για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει κάποια μαμά (και το ποτέ κατάλληλο είναι), για το αν αξίζει το «μανιφέστο της θυσίας» στην ανατροφή το παιδιών τους, για το αν κρατούν οι ίδιες τα ηνία της ζωής τους…
Η παράσταση αποτελεί φόρο τιμής στη μητρότητα. Η μητρότητα όμως δεν είναι ιδωμένη μέσα από την επίπλαστη ευφορία των διαφημίσεων βρεφικών τροφών αλλά μέσα από λάθη, οργή, θλίψη, χαρά και ικανοποίηση. Οποιοσδήποτε θα αναγνωρίσει στις γρήγορα εναλλασσόμενες σκηνές μια κατάσταση που έχει βιώσει, αν όχι προσωπικά, σίγουρα δίπλα σε μια γυναίκα με βασικό ρόλο στη ζωή του. Από την άλλη πλευρά, το κείμενο δεν εγκλωβίζεται στις κοινωνικές του προεκτάσεις αλλά με σπιρτόζικες ατάκες αποφορτίζει συναισθηματικά τον θεατή όπου και όσο χρειάζεται.
Εξίσου ευφυής είναι και η θεατρική απόδοση του έργου. Το σκηνικό είναι πολυχρηστικό ενώ τα βίντεο που προβάλλονται πάνω του προεκτείνουν τον χώρο και τον χρόνο της δράσης. Το «δωμάτιο των θαυμάτων» θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αυτό είναι και το νόημά του άλλωστε: η ζωή είναι μια ατέρμονη γραμμή που καθένας μας καλείται να συνεχίσει από εκεί που την άφησε αυτή που μας έφερε στη ζωή, η μαμά.
ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΡΟΓΙΑΝΝΗ
